چادر من

فاطمه جان، سنگ‏ها بر سوگ تو ندبه می‏خوانند؛ در غروبی که شاخه‏ات را شکسته بودند. امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است و ترنم مهربانی، بی‏حدیث حضور او، خاموش است. ... علی، شبانه یاس می‏کارد! شبانه، داغ دلش را به  چاه می‏گوید؛ اگرچه فردا صبح، از سمت خانه همسایه بوی نان آید. دوباره بغض حسن با حسین می‏گیرد. و جای خالیِ مادر به خانه می‏پیچد. کجاست فاطمه امشب؟ کجاست بانوی نور؟

چادر من...

من یک دخترماز نوع چادری اش من خودم و خدایم را قبول دارم و این برایم از همه ی دنیا باارزشتر است چادر من...